Wawrzynek wilczełyko

Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum) ma pączki wąskojajowate, na szczycie zaostrzone, okryte luźnymi łuskami. 

Pączki boczne są mocno odstające. Pojawiają się w górnej części pędu. Łuski pączków są czerwonobrązowe, brązowe lub czarnobrązowe, ich brzegi są owłosione. Pączki liściowe skupione są na końcowych odcinkach pędów. Blizny liściowe (ślady po liściach) mają pojedynczy ślad wiązki przewodzącej. Gałązki są rózgowate, mocne, lekko kanciaste, za młodu żółtawe lub zielonkawobrązowe, później ciemnieją i przybierają kolor szary lub czarny. 

Wawrzynek wilczełyko jest krzewem do 150 cm wysokości, rzadko większym. Kwiaty pojawiają się przed rozwojem liści, rozwijają z dużych, odstających pączków bocznych. Kwitnięcie rozpoczyna się nawet w styczniu, przeważnie w lutym aż do kwietnia a nawet maja. W chłodniejszych regionach (np. w górach) ich rozwój następuje później i jest równoczesny z rozwojem liści, które pojawiają się na szczytach pędów. Różowe kwiaty, silnie pachnące, przywabiające zapylające je owady, osadzone są gęsto, zwykle po kilka, w kątach blizn po zeszłorocznych liściach. Kwiaty są obupłciowe, bezpłatkowe, z czterema barwnymi działkami okwiatu. Nektar wydzielany przez kwiaty należy do pierwszych pożytków pszczelich.

Owocem jest szkarłatnoczerwony kulisty pestkowiec, o średnicy ok. 1 cm. Wcześnie dojrzewa i szybko opada. Roznoszony jest przez ptaki.

Wawrzynek wilczełyko występuje w Europie, Azji Mniejszej, zachodniej Syberii i na Kaukazie. Rośnie w całej Polsce, ale w rozproszeniu. U nas można go spotkać zwykle w cienistych lasach na żyznych glebach, często wapiennych, ale świeżych i chłodnych. Bardzo nie lubi gleb suchych i nagrzewających się. 

Cała roślina jest silnie trująca zwłaszcza owoce. Zjedzenie nawet jednego owocu może się okazać śmiertelne dla dziecka. 

W uprawie spotykana jest m.in. odmiana białokwiatowa wawrzynka wilczełyko (Daphne mezereum ‘Alba’).