Naparstnica zwyczajna

Kolejnym hemikryptofitem jest naparstnica zwyczajna. Digitalis grandiflora, należąca do rodziny trędownikowatych (Scrophulariaceae). 

U naparstnicy zwyczajnej, podobnie jak u innych naziemnopączkowych pąki odnawiające umiejscowione są równo z powierzchnią gruntu. Dlatego trudno je dostrzec o tej porze roku. Jest byliną dorastającą do 120 cm wysokości, o pojedynczej łodydze, liściach ciemnozielonych, brzegiem nierówno piłkowanych i orzęsionych, spodem na nerwach delikatnie owłosionych. Dolne liście są lancetowate, długoogonkowe, wyższe siedzące. 

Duże kwiaty długości od 3 do 4,5 cm mają charakterystyczny kształt korony, która przypomina naparstek (stąd polska nazwa rodzajowa). Kwiaty zebrane są w jednostronne, groniaste kwiatostany. Pojawiają się najczęściej od czerwca do lipca i zapylane są przez trzmiele. Korona jest jasnożółta z brunatnymi plamkami. Owocem jest jajowata torebka. W Polsce naparstnica zwyczajna występuje w rozproszeniu w całym kraju, natomiast w górach jest częsta po piętro kosodrzewiny. Rośnie w półcieniu i umiarkowanym świetle, najczęściej na glebach świeżych, średnio żyznych i żyznych, o odczynie od umiarkowanie kwaśnego do zasadowego. 

Naparstnica zwyczajna jest rośliną leczniczą i trującą. Substancjami silnie toksycznymi są w niej glikozydy nasercowe. Ich działanie na organizm jest zależne od dawki, na domiar złego, glikozydy naparstnicy kumulują się w organizmie. Obecnie w celach leczniczych nie stosuje się tego gatunku, po pierwsze z uwagi na jej właściwości trujące, po drugie – dlatego, że na stanowiskach naturalnych w Polsce jest gatunkiem podlegającym ochronie.

Naparstnica zwyczajna często jest uprawiana, wykorzystywana jako bylina rabatowa lub do ogrodów skalnych i naturalistycznych, podobnie jak naparstnica purpurowa (Digitalis purpurea) o purpurowoczerwonych kwiatach.

W Ogrodzie Botanicznym spotkacie ją na dziale roślin leczniczych oraz flory niżowej Polski.