Lepczyca rozesłana

Kolejna roślina w naszym cyklu o roślinach, których nie zauważamy to lepczyca rozesłana (Asperugo procumbens). czyli Lepczyca rozesłana 

Ma status gatunku bliskiego zagrożenia wg „Polskiej czerwonej listy paprotników i roślin kwiatowych i może powinniśmy przedstawiać ją Państwu w piątkowym cyklu o roślinach chronionych Celowo jednak umieszczamy ją tutaj w gdyż jest rośliną typowo ruderalną i jest zaliczana do archeofitów, czyli dawnych przybyszy. 

Jest rośliną niezbyt często spotykaną na niżu i w niższych położeniach górskich. Rośnie przede wszystkim na siedliskach o odczynie obojętnym lub zasadowym, ale bogatych w związki azotu. Spotykamy ją na przychaciach, przydrożach, wysypiskach oraz w zaroślach ruderalnych. 

W miastach unika stref o dużej antropopresji, spotkamy ją raczej poza centrum miast. Częściej występuje na terenach wiejskich. Jest gatunkiem światłożądnym i ciepłolubnym.

Lepczyca rozesłana jest rośliną roczną o wiotkiej łodydze, pokładającej się lub wspinającej po podporach (często innych roślinach). Tak, jak inne rośliny należące do rodziny szorstkolistnych, ogórecznikowatych (Boraginaceae) jest szorstko (tutaj haczykowato) owłosiona. Kwiaty ustawione są pojedynczo lub po 2-3 w kątach górnych liści. Kielich o 5 działkach, kolczasto owłosiony, w czasie owocowania wydatnie się powiększa i spłaszcza grzbietobrzusznie, tworząc 2 charakterystyczne klapy. Korona jest bardzo mała do 3 mm długości, w miarę rozwoju zmienia barwę z fioletowej na niebieską.

Owocki to 4 spłaszczone, brodawkowate rozłupki ukryte w spłaszczonym kielichu. Rozsiewa się epizoochorycznie (przyczepiona do sierści lub piór zwierząt). Kiełkuje wczesną wiosną, a w miejscach wilgotnych także latem.

Lepczyca rozesłana jest stosowana w medycynie tradycyjnej w południowej Europie i północnej Afryce, gdzie naturalnie występuje.