Groszek bulwiasty

Piękne różowe kwiaty groszku bulwiastego najczęściej spotkacie pośród łanów zbóż. Groszek bulwiasty (Lathyrus tuberosus) jest archeofitem, czyli dawnym przybyszem, pochodzenia irano-turańsko-pontyjskiego. W swojej ojczyźnie jest związany ze zbiorowiskami stepowymi i półpustynnymi, natomiast w Polsce występuje przede wszystkim jako chwast upraw zbożowych na podłożu gliniastym i gliniasto-piaszczystym, zasobnym w węglan wapnia. Rośnie też na miedzach, ugorach, skarpach przydrożnych i nadrzecznych, nasypach kolejowych, a nawet na trawnikach. Preferuje miejsca ciepłe, nasłonecznione i umiarkowanie suche.

W Polsce częściej spotykany jest na południu, natomiast w części północnej posiada rozproszone stanowiska. W skali kraju został uznany za gatunek narażony na wymarcie.

Groszek bulwiasty jest byliną z charakterystycznymi zgrubieniami na korzeniach, stąd nazwa gatunkowa. Czterokanciasta łodyga osiąga długość nawet do 100 cm, pnie się lub płoży i jest rozgałęziona. Liście, złożone są z 2 eliptycznych lub jajowatych listków, zakończonych rozgałęzionym wąsem czepnym. Dość duże, purpuroworóżowe, silnie pachnące kwiaty, zebrane są po 2 do 7 w kwiatostanie. Podczas kwitnienia (od czerwca do sierpnia) są one widoczne z daleka. 

Groszek bulwiasty bywa uprawiany jako roślina ozdobna, w sprzyjających warunkach rozrasta się mocno i obficie kwitnie. Niegdyś uprawiany był dla jadalnych bulw korzeniowych, spożywanych po ugotowaniu. Groszek bulwiasty jest też rośliną miododajną, uwielbianą przez pszczoły.