Dziurawiec zwyczajny

Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum). Krąży o nim wiele świętojańskich opowieści. Przyjrzyjmy się tej roślinie. Na wyprostowanej łodydze naprzeciwlegle ułożone są pędy boczne. Na ich szczytach mienią się złociście kwiaty o pięciu płatkach korony.  Patrząc pod światło, zwróćcie uwagę na liście. Widzicie dziurki? To zbiorniki z olejkiem eterycznym i to do nich nawiązuje łacińska nazwa rośliny, która oznacza – „silnie podziurawiona”. 

Dziurki te inspirowały ludzi od stuleci i krążyły o nich przeróżne legendy. Podobno sam diabeł próbował podziurawić tę roślinę, by zniweczyć jej moc działania. Na próżno.  Roślina ma wciąż silne właściwości lecznicze, a my możemy nadal używać dla niej określenia – fuga daemonum – ucieczka demonów. Najistotniejszymi substancjami aktywnymi dziurawca jest hyperycyna, hyperforyna, bioflawonoidy i garbniki. Działa przeciwwirusowo i przeciwzapalnie. Okłady z maceratu olejowego z dziurawca mogą być stosowane na rany i delikatne oparzenia. Roślina ta reguluje też czynności wątroby. Ponadto, ma udowodniony naukowo wpływ na leczenie lekkich i średnich postaci depresji. Warto mieć nalewkę z dziurawca i popijać ją po łyżeczce w czasie listopadowych długich wieczorów.

Dziurawiec jest „mocną” rośliną, dlatego stosujemy ją w odpowiednich dawkach, zalecanych przez fitoterapeutów. Pamiętajmy też o przeciwwskazaniach: rośliny tej nie używamy przed wyjściem na Słońce – może działać fotouczulająco. Dziurawiec wchodzi też w interakcje z wieloma lekami, m.in. przeciwdepresyjnymi, obniżającymi ciśnienie, zmniejszającymi krzepliwość krwi, środkami antynowotworowymi i antykoncepcyjnymi. Dlatego jeżeli zażywamy niektóre z tych leków, poradźmy się lekarza i doświadczonego fitoterapeuty.