Biologia zapylania kosaćca żółtego

Sezon urlopowy w pełni, ale dla Botaniczek i Botaników z naszego Ogrodu (choć pewnie nie tylko!) wakacje to właśnie czas wzmożonej pracy. Nasz zespół naukowy pracowicie ogląda pod binokularem słupki szachownic zebrane w projekcie Barbary Płaskonki, ale nie zwalnia też w śledzeniu interakcji roślin i zapylaczy w naturalnych populacjach. 

Tym razem nie spotkacie ich w samym sercu Warszawy, choć wciąż są blisko. Marcin Mazurkiewicz, Barbara Płaskonka oraz Katarzyna Roguz są pod Warszawą, gdzie badają biologię zapylania kosaćca żółtego (Iris pseudacorus L.).

Na pewno znacie piękne kwiaty kosaćców (zwanych irysami). Te rośliny z kwiatami o niezwykłym kształcie i przeróżnych kolorach są bardzo chętnie uprawiane, jako rośliny ozdobne. W Polsce można znaleźć też kilka gatunków, które występują u nas naturalnie, np. kosacieć bezlistny, żółty czy syberyjski. 

Nasz zespół w tym roku zajmuje się kosaćcem żółtym, który w Polsce jest gatunkiem występującym powszechnie. Spotkamy go najczęściej w wilgotnych siedliskach np. nad brzegami rzek, stawów czy rowów melioracyjnych. Żółte i bardzo okazałe kwiaty tego gatunku można oglądać od maja do lipca. O tej porze roku właśnie dojrzewają jego duże, walcowate owoce, które botanicznie nazywamy torebkami. 

W swojej pracy magisterskiej Marcin Mazurkiewicz sprawdza, czy relacja kosaćca żółtego i jego zapylaczy jest oparta na uczciwych podstawach. Pod okiem Katarzyny Roguz młodzi badacze badają interakcje roślin i zapylaczy w mieście i w naturalnych populacjach. Badania m.in. uczciwości relacji irysy–zapylacze w ramach swojej pracy magisterskiej marcin Mazurkiewicz prowadzi z pomocą Barbary Płaskonki. Katarzyna Roguz jest promotorką pracy magisterskiej Marcina. Marcin dużą część swojej uwagi poświęca mchom, jest też edukatorem i magistrantem w Ogrodzie Botanicznym UW.